พี่วั่งจี ท่านอย่าโกรธไปเลย #วั่งเซียน [NC]

 

1st Story  พี่วั่งจี ท่านอย่าโกรธไปเลย

วั่งเซียน

        "หลานวั่งจี~~" เสียงเรียกยั่วเย้าที่ดังขึ้นจากปากอิ่มสีแดงสด ทำเอาผู้ถูกเรียกอย่างคุณชายรองแห่งตระกูลหลาน อดทอดถอนหายใจออกมาน้อย ๆ ไม่ได้

        เว่ยอู่เซี่ยนผู้นี้ไม่เคยเข็ดหลาบกับสิ่งใดเสียจริง

        "คุณชายรองหลาน" เมื่อเห็นคนร่างสูงยังนิ่งเงียบร่างบางก็ยิ่งเอ่ยเรียกซ้ำไปมา ก็คอยดูเอาเถิด หากเรียกขนาดนี้แล้วยังไม่โต้ตอบเขาก็ไม่รู้จักทำเช่นใดแล้ว

        "ท่านจะไม่กล่าวสิ่งใดกับข้าหน่อยหรือ" เอ่ยเรียกมาก็นานแล้ว เขาก็ไม่เห็นว่าตัวคนจะมีปฏิกิริยาใด ๆ เลยสักนิด

        ก็เห็นเอาแต่นั่งอ่านตำราเล่มหนามาตั้งแต่เขาก้าวเท้าเข้ามาเหยียบที่หอตำราแห่งนี้ จะมีเสียงดังมาครั้งหนึ่งก็ตอนที่ร่างสูงใช้ลมปราณพลิกหน้ากระดาษเท่านั้น       

        เหอะ สมกับเป็นคุณชายรองหลานผู้สูงศักดิ์ วิชาปราณแก่กล้า ของง่าย ๆ เพียงนี้ก็ไม่ต้องขยับร่างกายส่วนใดให้ยุ่งยาก

        "หานกวงจวิน"

        "พี่วั่งจี~~"

        "นายท่านวั่งจี~~"

        "หลานจ้าน!"

        "เว่ยอิง"

        "หลานจ้าน หลานจ้าน ในที่สุดเจ้าก็เอ่ยคำกับข้าแล้ว" ไม่เสียแรงที่นั่งเรียกอยู่นาน

        "โถ่..หลานจ้าน เจ้าจะนิ่งเงียบไปถึงเมื่อใดกัน ข้าอึดอัดนะ"

        "..."

        "อย่าโกรธไปเลย ข้าไม่ได้หนีหายไปไหนเสียหน่อย" แต่ข้าแอบไปเลี้ยงฉลองกับมิตรสหายมา

        อ่า..จะว่าไปแล้วข้าเลี้ยงฉลองเรื่องอะไรกันนะ ลืมไปเสียแล้ว ข้านี่ความจำสั้นเสียจริง

        "เจ้าไปที่ใดมา"

        "ห๊ะ? อ่ะ..เอ่อ ข้า...ข้า" จักให้ข้ากล่าวเช่นใดดีเล่า!  หากเอ่ยว่าไปร่ำสุรามา ก็คงจะโดนปี้เฉินเสียบทะลุอกเป็นแน่

        ในเมื่อหาคำกล่าวไม่ได้ เว่ยอู่เซี่ยนจึงทำได้แค่ขยับร่างบางของคนเข้าไปออเซาะออดอ้อนร่างแกร่ง ที่ยังนั่งนิ่งเป็นหุ่นปั้นเท่านั้น

        เกาะทางซ้ายก็แล้ว เกาะทางขวาก็แล้ว ตัวคนก็ยังไม่แสดงอาการใด ๆ สักนิด เห็นว่าทางสุดท้ายจะเหลือก็เพียงแต่เพียงท่าทางไร้ยางอายอย่างการนั่งตักแล้ว

        เมื่อคิดได้แบบนั้นร่างบางก็ตัดสินใจยกตนเองไปนั่งบนตักแกร่งทันที

        หลานจ้านนั้นตัวใหญ่กว่าร่างนี้ของเขามากนัก จะกล่าวว่าใช้เพียงแค่แขนข้างเดียวโอบรอบตัวเขาจนมิดก็ไม่ผิด

        "หลานจ้าน ข้าผิดไปแล้ว ข้าจะไม่หนีออกไปด้านนอกเช่นนี้อีกแล้ว" ไม่ต้องห่วงนะหลานจ้าน! ครั้งหน้าข้าจะเดินออกทางประตูอย่างถูกต้อง

        "..." คุณชายรองไม่เอ่ยสิ่งใด เขาทำเพียงแค่ยกแขนของตนขึ้นโอบรัดร่างที่นั่งอยู่บนตักเท่านั้น

        ผู้ที่ทำผิดกฎจักต้องถูกลงโทษ

        คิดได้เช่นนั้นมือแกร่งของคุณชายผู้สูงศักดิ์ ก็ค่อยขยับไปมาที่เอวคอดของคนร่างบาง

        ดวงตาคมกริบมีประกายไหววูบวาบผ่านก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็ว ราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น

        "หลานจ้าน! จับตรงที่ใดของเจ้ากัน!" เว่ยอู๋เซี่ยนเริ่มโวยวายเสียงดังเมื่อรับรู้ได้ถึงฝ่ามือร้อนที่ลูบไล้ไปทั่วร่าง

        "อวิ๋นเซินปู้ซื่อฉู้ห้ามร่ำสุรา"

        "อย่าใส่ร้ายข้าสิหลานจ้าน ข้ามิได้ร่ำสุราในเขตของตระกูลหลานเสียหน่อย" เมื่อได้ยินข้อกล่าวหาจากคนร่างสูง ตัวคนก็รีบกล่าวแย้งขึ้นทันที ข้าไม่ยอมรับข้อนี้นะ! เพราะข้าไปดื่มด้านนอกมา!

        หลานวั่งจีไม่โต้ตอบสิ่งใด แขนแกร่งยกร่างเล็กของอีกฝ่ายให้ขึ้นมานั่งคร่อมตักดี ๆ มองลำคอขาวเนียนที่โผล่พ้นออกมาจากคือเสื้อแล้วก็ต้องผ่อนลมหายใจร้อนออกช้า ๆ

        มือแกร่งปลดสายรัดเอวสีดำสนิทออก ถึงแม้ว่ามันจะมีหลายชั้นก็ทำได้อย่างง่ายดายโดยมิมีติดขัด

        นิ้วเรียวยาวเชิดคางเรียวเล็กของภรรยาตัวน้อยขึ้นมาก่อนจะก้มลงไปประทับรอยจูบอันอ่อนโยน เพื่อหยุดริมฝีปากอิ่มที่ยังคงพูดเจื้อยแจ้วไม่รู้จบ

        ลิ้นร้อนไล่เลียไปตามริมฝีปากอิ่ม นิ้วแกร่งดึงปลายคางของอีกฝ่ายให้อ้าปากออกเล็กน้อยก่อนจะแทรกปลายลิ้นเข้าไปด้านใน กวาดไล้ไปตามแนวฟันก่อนจะตวัดเกี่ยวกับปลายลิ้นเล็กที่พยายามต่อสู้

       "อือ.." น้ำเสียงน้ำพอใจดังขึ้นจากเจ้าของปากอิ่มที่ถูกรุกราน

       น้ำเสียงหยาบโลนจากรสจุมพิศร้อนแรงดังขึ้น จนดังไปทั่วหอคัมภีร์แห่งนี้ พลันสายตาคมกับเหลือบไปเห็นเงาคนที่ริมหน้าต่างด้วยหางตา

       สะบัดมือเพียงครั้ง บานหน้าต่างและประตูทั้งหมดก็ขยับเข้ามาปิดจนสนิท

       จักไม่มีใครได้เห็นเรือนร่างของภรรยาข้าทั้งนั้น

       "ฮ่า แฮ่ก แฮ่ก หลานจ้าน เจ้าร้อนแรงยิ่ง ข้าหายใจไม่ทัน แฮ่ก" เมื่อถอนออกมาจากรสจุมพิศร้อนแรงของหลานวั่งจีแล้ว คนร่างบางก็เอ่ยยั่วเย้าออกมา

       ยิ่งเมื่อรับรู้ได้ถึงบางสิ่งที่ดุนดันอยู่ด้านล่าง ก็อดหัวเราะคิกคักออกมาไม่ได้

       "นายท่านวั่งจี~~ ท่านนี่อ่อนไหวเสียจริงนะ" พูดไปก็บดสะโพกผายไปมากับแท่งร้อนด้านใต้

        "เว่ยอิง..อ่าห์ อย่าทำเช่นนี้"

         "เช่นนี้? เช่นใดหรือ" ว่าแล้วคนตัวบางก็โอบแขนไปกับลำคอแกร่ง ขยับตนขึ้นไปมอบจุมพิศที่ใบหูแดงระเรื่อของสามีสุดที่รักเบา ๆ ขบเม้มลงมาลำคอขาวของอีกฝ่าย พร้อมกับเลื่อนมือลงมาปลดสายรัดเอวออกให้

        วันนี้ล่ะ! หานกวงจวินผู้นี้จะต้องสยบอยู่ใต้ร่างของข้า!

         คิดได้ดังนั้นคนซุกซนก็รีบปลดเสื้อคลุมสีขาวออกจากร่างแกร่งทันที

         อกแกร่งที่อยู่ใต้ร่มผ้าเสมอมาปรากฏขึ้น เมื่อไล่สายตาลงมาก็เห็นหน้าท้องแกร่งที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ

         หลานจ้าน! วัน ๆ ข้าก็เห็นเจ้าเอาแต่นั่งอ่านนั่งคัดตำรา ไปมีของพวกนี้ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน! ไม่ยุติธรรมเสียจริง ข้าออกไปฝึกเพลงกระบี่(วันละหนึ่งเค่อแบบคนขี้เกียจ) ทุกวัน ยังเป็นเพียงหน้าท้องแบนราบเท่านั้นเอง

         เมื่อคิดได้แบบนั้น ร่างบางก็เอื้อมมือเข้าไปลูบหน้าท้องแบนราบของตนอย่างไม่รู้ตัว ทำให้สาบเสื้อที่ไร้ซึ่งสายรัดเอวนั้นหลุดร่วงลงมากองที่ข้อศอก เผยแผ่นอกขาวเนียนแก่สายตาของหลานวั่งจีคนมักมาก

        "อ๊ะ หลานจ้าน! ทำอะไรของเจ้าน่ะ!" ตัวคนโวยวายขึ้นเมื่อยอดอกสีหวานถูกรุกรานจากนิ้วแกร่ง

        ร่างสูงไม่เอ่ยกล่าวสิ่งใด มือแกร่งดันแผ่นหลังของร่างบางน้อย  ๆ ก่อนจะก้มลงไปไล้เลียยอดอกสีอ่อนราวกับคนหิวกระหาย

         "ละ..หลานจ้าน...อ๊ะ  อื้อ"

         "เว่ยอิง"

          ริมฝีบางขบเม้มจนแผ่นอกขาวเนียนเต็มไปด้วยรอดจุมพิศแสดงถึงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ

          ปึก!

          ของที่เคยวางอยู่บนโต๊ะคัดตำราถูกสายปราณสีฟ้าปัดตกลงบนจนพื้นจนหมด ก่อนจะถูกแทนที่ด้วยเว่ยอู่เซี่ยนคนเก่งที่อ่อนแรงไปทั้งร่าง

         "อ๊า นายท่านวั่งจี พอแล้ว"

        กางเกงสีดำถูกถอดออกไปแล้ว ร่างแกร่งถอยออกมามองร่างขาวเนียนให้เต็มตาอีกครั้ง

        เขาจะเก็บภาพนี้ไว้ในความทรงจำส่วนลึกสุดอย่างแน่นอน

        คิดแบบนั้น ก่อนที่นิ้วแกร่งจะสะกิดที่รอบรอยจีบสีหวานเบา ๆ และสอดใส่เข้าไปอย่างรวดเร็วจนคนร่างบางสะดุ้งเฮือก

         "อ๊ะ! ยะ..อย่าขยับ..อย่าพึ่ง อ๊า อ๊ะอ้ะ"

         เหมือนยิ่งห้ามก็ยิ่งยุ เพราะเมื่อร่างแกร่งได้ยินคำกล่าวนั้นก็รีบขยับมือเข้าออกทันที ผ่านมาสักพักก็เห็นว่าเพียงหนึ่งนิ้วไม่พอต่อความต้องการนัก จึงเริ่มเพิ่มเข้าไปจนครบทั้งสามนิ้ว

         "อ๊า! หลานจ้านอ้ะ อา" เว่ยอู่เซี่ยนดิ้นพล่านเมื่อนิ้วเรียวภายในสะกิดเข้ากับจุดกระสั่นภายใน

          "อ้ะ..อึก ละ..หลานจ้าน แฮ่ก" อย่าให้ข้าหลุดออกไปได้นะหลานจ้าน!

        คุณชายรองหลานค่อย ๆ ดึงนิ้วออกมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายพร้อมดีแล้ว ก่อนที่จะนำวั่งจีน้อยเข้าไปแทนที่

       "หลานจ้าน...ยะ..อย่าพึ่ง" เว่ยอิงเอ่ยห้ามเสียงสั่นเมื่อรับรู้ได้ถึงกายร้อนที่พยายามแทรกเข้ามา

       ข้าไม่เจ็บหรอก แหม ทุกวันคือทุกวันของหลานจ้านร้อนแรงแค่ไหนเป็นข้าที่รู้ดีที่สุดอยู่แล้ว แต่ที่เอ่ยห้ามก็เพราะว่าสัมผัสได้ถึงเงาคนอยู่ด้านนอกต่างหาก

        ผู้ใดที่จะมาหอคัมภีร์ในเวลาค่ำมืดแบบนี้กัน

        เสมือนว่ารับรู้ได้ถึงความคิดของภรรยาตัวน้อย มือแกร่งยกขึ้นโบกปัดก่อนที่ทั้งห้องคัมภีร์จะถูกคลุมไปด้วยปราณสีฟ้าครามทั้งหมด เพื่อพรางสายตาจากคนภายนอก

        เมื่อทำสิ่งที่จะคลายความไม่สบายใจเรียบร้อยแล้ว ร่างแกร่งก็ขยับตนเสือกกายเข้าไปด้านในของเว่ยอู๋เซี่ยนทันที เมื่อรับรู้ได้ถึงแรงตอดรัด หลานวั่งจีก็ไม่รอช้าที่จะขยับกายของตน

        "อ๊า..นะ..อ๊ะ! นายท่านวั่งจี อ๊า"

        "อึก..เหตุใดเจ้าจึงรัดแน่นเช่นนี้" ก็จำได้ว่าเขาก็เติมเต็มจินตานให้กับภรรยาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน เหตุใดช่องทางถึงยังรัดแน่นเช่นนี้

        "อ๊ะ..พะ..อ๊า หลานจ้าน! เพราะว่าของเจ้าเล็กเองหรือไม่เล่า"

        เมื่อได้ยินประโยคยั่วเย้านั่นดวงตาคมก็วาววับไปด้วยความเจ้าเล่ห์  ถ้าหากเจ้าว่าเช่นนั้น

        "อ๊า! อ๊ะ ลึก..อ๊า ลึกไป หลานจ้านหลานจ้าน ลึกอ๊า ข้าจุก" คนปากดีดิ้นพราดเมื่อกายร้อนเข้ามาลึกกว่าที่เคย ทั้งคนเจ้าเล่ห์ยังกดท้องน้อยเพื่อให้ร่างบางได้สัมผัสกับความร้อนนั่นทุกส่วน

        "เล็กมิใช่หรือ เช่นนั้นข้าทำเช่นนี้ข้าก็คงจะไม่ผิด"

        "อ๊าาาาส์ หลานจ้าน หลานจ้านอ่า ข้า อ้า! ข้าผิดไปแล้ว! อ๊า" เพราะมากเกินไปเว่ยอู่เซี่ยนคนปากเก่งถึงได้ปลดปล่อยออกมาเร็วกว่าทุกครั้ง แต่ถึงแม้จะเห็นเช่นนั้นแล้วร่างแกร่งก็ยังไม่หยุดขยับสิ่งที่อยู่ในกาย จนร่างบางมีอารมณ์กระสั่นขึ้นมาไม่จบไม่สิ้น

        "อ้ะ ช้าลง ช้าลงหน่อย อ๊า!"

        "คนผิดกฏก็ต้องถูกทำโทษ"

        "อา..อา..พอ..พอแล้ว อ๊ะ"

         ผู้ที่ทำผิดจักต้องถูกลงโทษ ยิ่งเว่ยอิงนั้นต้องโทษร้ายแรงนัก

         ข้าบอกเจ้าทุกครั้งว่ามิให้หายไปจากสายตาข้า แต่เจ้ากลับมิเชื่อฟัง

         "นะ...นายท่านวั่งจี พอเถิด ข้า อ๊า ข้าไม่ไหว"

        ยามเห็นตัวคนหายไปจิตใจเขาราวกับแตกสลาย มองไปทางใดก็มิมีแม้เพียงเงา ราวกับภาพคนหลุดมือร่วงจากหน้าผาไปย้อนกลับอีกครั้ง ย้อนกลับมาเป็นความทรงจำที่แสนเจ็บปวดของหลานวั่งจีผู้โง่เขลา ที่แม้แต่สิ่งสำคัญยังไม่สามารถปกป้องเอาไว้ได้

       "อย่าได้หายไปที่ใดอีกเลย"

       "อย่าได้หายไปจากสายตาข้าอีกเลย"

       "เว่ยอิง"

       "ละ..หลานจ้าน อ๊า หยุดก่อน อ๊ะ ดะ..ได้โปรด"

        "อ๊า!"

ยางงัย!

เอ็นซีนี้ไรท์เคยแต่เอาไว้นานมากกก เหมือนเคยเอาลงกลุ่มสักกลุ่มในเฟซด้วยไม่แน่ใจ

พอเห็นว่ามันยังค้างอยู่ในคอมเลยเอามาลงในบล็อก ไว้เผื่ออ่านคลายเครียดแบบแกล้ง ๆ ละกันนะครับ