Special Halloween #ป๋อจ้าน

ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องหลักใด ๆ นะครับ ไรท์ฝึกแต่งเฉย ๆ

31, October
 The Little Incubus

"เฮ้ย! ไปป้ะร้านเดิม วันนี้มีปาร์ตี้นะพวกมึง" เสียงของเฉาอวี้เฉินดังขึ้นกลางกลุ่มเพื่อนที่กำลังนั่งอยู่ในห้องเรียน

อาจารย์เลิกคลาสมาสักพักแล้วแต่พวกเขาก็ยังหาที่ไปไม่ได้

ความจริงไม่ต้องไปไหนก็ได้แหละแค่กลับหอไปปั่นงานก็จบ

แต่ไม่ได้ไง นี่ใคร แก๊งเหนือเดือนของคณะเลยนะ วันดี ๆ แบบนี้จะให้กลับบ้านไปนอนก็คงไม่ใช่เรื่อง

"ตี้ไรวะ" วันนี้วันพฤหัส ทานโทษนะเพื่อนผับไหนมันจะไปมีปาร์ตี้วะ นอกจากจะเป็นงานวันเกิดหรือเลี้ยงพิเศษน่ะ

"อ่าว ไอ่เซวียนมึงแม่ง" ไม่ทันเหตุการณ์โลกหน่อยเหรอเพื่อน

"วันนี้วันไรวะ"

"วันพฤหัสไงวะ มึงงงไรไอ่เฉิน" จั๋วเฉิงเอ่ยขึ้นตอบคำถามของเพื่อน

ไอ่อวี้แม่งพูดมาก รู้จักกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง รวมที่มันคุยแค่เทอมเดียวเท่ากับความยาวคำพูดของหวังอี้ป๋อตั้งแต่ที่เขารู้จักมันมาเลยมั้ง

สองคนนี้โคจรมาเจอกันได้ไงวะ

"วันนี้วันที่อะไร๊" กูสิที่ต้องถามว่าพวกมึงงงอะไรกันอยู่!

"31"

"เออ ดีไอ่ปิน แล้วนี่เดือนไร"

"ตุลา อีกห้าวันส่งงานจารย์เถิก"

"ไอ่พวกคนไม่มีสีสัน!! ไม่รู้แหละยังไงวันนี้พวกมึงก็ต้องไปตี้กับกู"

เป็นเหี้ยไรมันวะ

"ตี้ไร เมื่อไหร่"

"ตี้ฮาโลวีน เจอกันสามทุ่มร้านประจำ ใครไม่มาเป็นหมา" เฉาอวี้เฉินยื่นคำขาด

พวกมันต้องมา!! เพราะคนที่เขาเล็งอยู่จะมาปาร์ตี้คืนนี้ เขาต้องการเพื่อน!!

"เออว่ะ กูลืมไปเลย งั้นเจอกันคืนนี้สามทุ่มร้านประจำ ดีลไม่ดีล" ฮ่าวเซวียนพูดขึ้นอย่างคิดขึ้นได้ วันนี้คืนวันปล่อยผีนี่วะ

แต่งานนี้มีคนไม่ไปคนนึงแล้วแน่ ๆ

จะเป็นใครไปสะอีกถ้าไม่ใช่คนกลัวผีเข้าไส้อย่างหวังอี้ป๋อ

"ไอ่ป๋อ มึงไปป้ะ"

"ไม่" เสียงคำตอบดังขึ้นอย่างรวดเร็วจากคนที่นั่งนิ่งเงียบอยู่นาน

ไร้สาระ

"เออ ส่วนไอ่พวกที่ไปก็ตามนั้น"

"แยกได้ละ กูหิว" จั๋วเฉิงพูดไปก็เก็บกระเป๋าไปพลาง

วันนี้เขามีนัดกับควานเกอคงจะไปกับพวกมันไม่ได้ แต่เขาก็ยังไม่ได้ตกลงว่าจะไปนี่

ไม่โผล่หน้าไปยังไงก็ไม่เสียหาย

ไหน ๆ วันนี้ก็จะได้ใส่ชุดหมาอยู่แล้ว เป็นหมาเพิ่มอีกก็คงไม่เป็นไร

.

วันนี้เป็นคืนวันปล่อยผี ที่พวกมนุษย์ชอบมาแต่งกายล้อเลียนเป็นอย่างพวกเขา บ้างก็เหมือน บ้างก็โบ้เบ้จนอยากจะคืนกายหยาบเข้าไปกระชากออก

ความเชื่อแต่โบราณนั้นก็อาจจะถือว่าเชื่อถือได้บ้าง เพราะบางสิ่งก็จริง บางสิ่งก็ไม่ได้จริงเสมอไป

วันนี้น่ะไม่ใช่คืนวันปล่อยผี จะปล่อยได้ยังไงในเมื่อดวงวิญญาณหรือปีศาจก็ไม่ได้ถูกขังอะไร

ความจริงแล้วในคืนวันนี้น่ะ จะเป็นวันที่ปีศาจอย่างเขาหิวกระหายมากที่สุด

ความหิวกระหายนั่นจะเป็นแรงกระตุ้นให้เหล่าปีศาจสามารถคุกคามมนุษย์ขี้กลัวจิตอ่อนในยามนี้ได้อย่างง่ายดาย

ส่วนสิ่งที่จะมาดับความหิวกระหายนั้นก็ขึ้นอยู่เชื้อสายเผ่าพันธุ์

หากเป็นพวกตาแดงตัวซีด

ไม่ได้สิจะเรียกแบบนี้ไม่ได้ ลำดับขั้นของพวกแวมไพร์นั้นสูงส่งแบบสุด ๆ เทียบเท่าได้กับชนชั้นปกครอง ถ้ามาได้ยินว่าเขาเรียกด้วยคำแทนแบบนั้นคงจะถูกหมายหัวเป็นแน่

นั่นแหละสิ่งที่ดับกระหายของพวกแวมไพร์ ก็คงจะเป็นเลือดมนุษย์หอม ๆ ที่เขาก็ไม่เคยคิดว่ามันจะหอมตรงไหน

น้ำแห่งรสรักที่หลั่งออกมาจากมนุษย์ต่างหากที่หวานหยด และดับความกระหายได้ดีที่สุด

ว่าไหม

แน่นอนที่เป็นแบบนั้นเพราะตัวเขาเองเป็นอินคิวบัส ลำดับขั้นเผ่าพันธุ์ต่ำต้อยกว่าพวกดูดเลือดแบบเทียบไม่ได้

วันนี้จะได้ออกล่าเหยื่อตามสัญชาตญาณเป็นครั้งแรก

ขอให้เจอมนุษย์กายเนื้อหอม ๆ ก็แล้วกัน

เพราะพวกมนุษย์น่ะ เหม็นคาวที่สุดแล้ว

.

เซียวจ้านเป็นพนักงานเงินเดือนธรรมดาที่วันนี้ไม่ธรรมดา

ร่างบางที่ขยับตัวลุกออกจากที่นั่งเร็วกว่าปกตินั่นเรียกสายจากคนทั้งแผนกได้เป็นอย่างดี

เกิดอะไรขึ้น!?

นี่พึ่งจะห้าโมงเอง คนที่ปกติตอกบัตรออกงานเร็วที่สุดสองทุ่มอย่างเซียวจ้านเนี่ยนะจะเลิกงานตรงเวลา!?

"วันนี้มีอะไรพิเศษเหรอครับ" เสียงหวานดังขึ้นใกล้ ๆ มาพร้อมกับกลิ่นตัวหอม ๆ ที่โชยตามลม

เหม็นคาวชะมัด

"ไม่มีอะไรหรอก เกออยากจะลองเลิกตรงเวลาดูบ้างเท่านั้นเอง งานเกอก็เสร็จแล้วด้วย" ร่างบางเอ่ยตอบคำถาม มือก็ขยับเก็บของบนโต๊ะไปด้วย

ใครก็รู้ว่าคนตัวบางเจ้าระเบียบมากแค่ไหน เพราะฉะนั้นไม่ต้องแปลกใจเลยที่โต๊ะทำงานของตัวคนจะเป็นระเบียบเรียบร้อยอยู่ตลอดเวลา

ตอนนี้ก็เช่นกัน

"วันนี้พวกคนในแผนกจะไปปาร์ตี้กันนะครับ เซียวเกอจะไปไหม"

ก่อนจะมาชวนเขาไปทำตัวให้เหม็นคาวน้อยกว่านี้หน่อยเถอะ

พวกมนุษย์ตัวเหม็นน่ารำคาญ

"คงจะไปไม่ได้หรอกนะ วันนี้น่ะนางฟ้าตัวน้อยมีนัดกับฉันแล้ว" เสียงของคนตัวสูงดังขึ้นแทรกบทสนทนาระหว่างคนทั้งสอง

หลิวไห่ควาน พวกตัวเกือบเหม็น

น่ารำคาญพอ ๆ กัน

"อะ..เอ่อ..สวัสดีครับท่านประธาน" เหอะ มาถูกเวลาสะจริงนะ แฟนก็ไม่ใช่ยังจะทำเป็นหวงก้างอีก

"สวัสดีค่ะท่านประธาน"

"สวัสดีครับท่านประธาน" เสียงเอ่ยทักทายดังขึ้นจากพนักงานในแผนก

วันนี้ท่านประธานมารับเซียวเกอเหรอ อยากรู้จริง ๆ เลย ว่าสองคนนี้เป็นอะไรกัน

"กลับกันเลยไหมครับตัวเล็ก"

"ครับ เกอไปก่อนนะทุกคน"

"เดินทางปลอดภัยนะคะเซียวเกอ"

"พรุ่งนี้บริษัทหยุดพิเศษนะครับ รู้กันแล้วเนาะ" หลิวไห่ควานเอ่ยขึ้นราวกับพึ่งนึกขึ้นได้

บอกไว้ก่อนแล้วกัน เดี๋ยวประชาสัมพันธ์ก็คงจะประกาศ

ส่วนคนที่รีบกลับบ้านไปก่อนแล้วไม่รู้เรื่อง ถ้ามาทำงานวันพรุ่งนี้...ก็แล้วแต่

เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขา

"ไปกันดีกว่าครับ" คนร่างสูงว่าก่อนจะเดินเกาะไหล่ร่างบางออกไป

ลานจอดรถ

"ปล่อย" เซียวจ้านเอ่ยเสียงนิ่งใส่คนที่ยังคงเนียนกอดไหล่เขาไม่หยุด

"อ่ะปล่อยๆๆ หวงตัวจริงนะ" ว่าก่อนจะยกมือขึ้นชูข้างหู

"ไม่ชอบ" กลิ่นมันจะติดตัว แล้วกลิ่นแวมไพร์เลือดผสมอย่างหลิวไห่ควานก็ไม่ได้หอมสักเท่าไหร่ด้วย

ผีน่ะเห็นผีนะ ปีศาจน่ะจะมองปีศาจด้วยกันออกอยู่แล้ว

ส่วนที่เขามองแค่ผ่านตาก็รู้ว่าเป็นเลือดผสมน่ะก็เพราะกลิ่นประจำตัวของแต่ละคน อย่างของคนตัวสูงก็คือกลิ่นแวมไพร์ผสมกับมนุษย์

เขาไม่ชอบกลิ่นมนุษย์ มากถึงมากที่สุด มันเป็นสิ่งที่ทำให้เขายังคงไม่ออกล่ามนุษย์เลยตั้งแต่มาอยู่ที่นี่

พวกสัตว์เหม็นคาว

น่าเบื่อ

"เอาน่า วันนี้จะออกล่าไหม" คนร่างสูงเอ่ยถามขึ้น พูดไปมือหนาก็เปิดประตูรถเข้าไปนั่งอย่างเรียบง่าย

"ต้องไปแล้ว" แม้ว่าจะไม่อยากแค่ไหนแต่มันก็คงจะหนีไม่พ้นอีกต่อไป

ถ้าเขายังไม่ได้พลังงานจากมนุษย์การคงอยู่ในร่างนี้ก็จะยิ่งยากเย็นมากยิ่งขึ้น

เขาไม่อยากจะเดิน ๆ อยู่กลางเมืองแล้วปีกงอกออกมาหรอกนะ

"ว้าว วันนี้มันอะไรกันน้า คุณอินคิวบัสเลือดบริสุทธิ์จะออกล่าแล้ว" รู้จักกันมาเกือบห้าปีเขายังไม่เคยได้กลิ่นมนุษย์คนไหนติดตัวคนร่างบางมาเลยสักครั้ง

หมายความว่าอะไรน่ะเหรอ ก็มันเป็นสิ่งที่สื่อว่าคนร่างบางยังไม่เคยทำหน้าที่ปีศาจราคะเลยสักครั้งอย่างไรเล่า

พลังคงใกล้หมดแล้วแน่ ๆ ถึงได้มาออกล่าแบบนี้

"ว่าแต่นางฟ้าตัวน้อยของฉันจะทนกลิ่นคาวของมนุษย์ได้สักเท่าไหร่กันเชียว"

ทำไมถึงชอบเรียกเขาว่านางฟ้า ฟังแล้วชวนอ้วกชะมัด

ถึงจะมีปีกเหมือนกันแต่อย่าเอาเขาไปเทียบกับเจ้าพวกนั้นได้ไหม

น่าขยะแขยงเสียจริง

"สงสัยจริง ๆ เลยนะว่านายอยู่ในร่างนี้มาได้ยังไงทั้งที่ไม่เคยแตะต้องใครเลย" หลิวไห่ควานเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัยเต็มเปี่ยม

เซียวจ้านเป็นปีศาจเลือดบริสุทธิ์ลูกของเจ้าแห่งปีศาจราคะเลยนะ ทนได้นานขนาดนั้นเลยเหรอ

ขนาดเขาเองที่เป็นแค่ครึ่งคนครึ่งแวมไพร์ยังกระหายเลือดจนถึงขั้นต้องมีแหล่งเลือดเป็นของตัวเองเลย

แล้วคนร่างบางล่ะ ไม่รู้สึกอยากในกามบ้างหรืออย่างไร

พวกอินคิวบัสเป็นพวกมักมากในกามนี่ ยิ่งคนที่เป็นลูกของแอสโมดิวส์ด้วยแล้ว..

"ก็อยาก" มันก็ต้องปกติไหม ปีศาจแห่งราคะมันก็ต้องรู้สึกอยากปลดปล่อยทุกวันอยู่แล้ว

"แต่เธอไม่เข้าใกล้มนุษย์เลยนะ"

"ก็ใช่" แค่ได้กลิ่นเหม็นคาวนั่นเขาก็อยากจะอ้วกจนหมดอารมณ์ไปเองนั่นแหละ

แต่ตอนนี้ไม่ได้แล้ว พลังของเขากำลังจะหมด

"คงต้องหามนุษย์เพศหญิงสักคน" ที่เหม็นน้อย ๆ หน่อย

"แล้วนี่จะให้ไปส่งไหน"

"คอนโด"

"ได้"

.

09.30 pm

"เหยด ไอ่อี้ป๋อมาว่ะ" เสียงตะโกนของเฉาอวี้เฉินดังมาแต่ไกลเมื่อเห็นคนที่ไม่น่าจะมางานที่สุดปรากฏตัวขึ้น

พายุห่าไหนหอบมันมาวะเนี่ย

วันนี้หวังอี้ป๋อแต่งตัวให้เข้าธีมเล็กน้อยด้วยการใส่แผลเบา ๆ ที่ข้างแก้ม

ทำเองไม่เป็นหรอกของพวกนี้น่ะฝีมือพ่อบ้านทั้งนั้น

"คุณหนูครับ จะเข้าไปที่แบบนี้จริง ๆ เหรอครับ" พอนึกถึงคุณพ่อบ้านคนที่ว่าก็เอ่ยแทรกขึ้นมาทันที

คุณหนูกลัวความมืด ทั้งยังกลัวสิ่งที่มองไม่เห็นยิ่งกว่าอะไร

มางานที่คนแต่งตัวเป็นผีแบบนี้จะดีจริง ๆ หรือ

"ผมโตแล้ว พาไปที่โต๊ะวีไอพีหน่อย"

"ครับ" สุดท้ายพ่อบ้านวัยกลางคนก็ได้แต่ตอบรับคำสั่งเสียงอ่อย แล้วเดินนำคุณชายน้อยเข้าไปด้านในเท่านั้น

"กลับไปก่อนเลย เดี๋ยวจะโทรให้มารับ" คนร่างสูงเอ่ยขึ้นเมื่อนั่งลงบนโซฟาเรียบร้อยดีแล้ว

"แต่..."

"ลุงพ่อบ้านไม่ต้องห่วงนะครับ เดี๋ยวพวกผมจะดูแลอี้ป๋อให้" เป็นฮ่าวเซวียนที่เอ่ยขึ้นคลายความไม่สบายใจของคุณพ่อบ้านวัยกลางคน

"ครับ ถ้าอย่างนั้นฝากดูแลคุณหนูด้วยนะครับ มีอะไรก็ติดต่อผมได้ทันที"

ส่วนคุณหนูก็อย่าหน้ามืดกัดคอใครเข้านะครับ

พ่อบ้านเดินออกไปแล้ว ก็ได้เวลาที่กลุ่มเพื่อนจะเอ่ยคำแซวแบบเดิม ๆ

"แหม คุณชายน้อย วันนี้นึกไงมางานผีจ้ะเนี่ย"

"รำคาญ"

"กรี๊ดดดดดดดด!!!" ไอ่อี้ป๋อมันว่าเขา!!

"กูก็รำคาญมึงเหมือนกัน เงียบไปก็ไม่มีใครว่ามึงหรอก"

"พวกเลว" เขาไปหลีสาวดีกว่า อยู่กับพวกมันก็มีแต่จะประสาทแดกเปล่า ๆ

คิดได้แบบนั้นเฉาอวี้เฉินก็เดินสะบัดออกไปจากโต๊ะโซนวีไอพีทันที

"เอาไร"

"..." คนร่างสูงยังคงนิ่งเงียบไม่ได้ตอบคำถาม

อะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ เขาไม่เมาอยู่แล้ว

สุดท้ายฮ่าวเซวียนที่ไม่ได้รับคำตอบก็ได้แต่สั่งอะไรเบา ๆ มาให้ไอ่คุณหนูแทน

คือถ้าดูแล้วเนี่ย ภายนอกเพื่อนเขามันก็ให้ความรู้สึกลูกคุณหนูอยู่นะ ไม่ว่าจะหน้าตาผิวพรรณ

แต่นิสัยและความชอบนี่...เว้นไว้อย่างนึงละกันที่แหกกรอบออกมาจากความคุณหนูที่ว่า

"ลมไรหอบมึงมาวะ" คนที่ไม่น่ามางานนี้ที่สุดก็คือหวังอี้ป๋อเขาพูดเลย

ใครก็รู้ว่ามันกลัวผีเข้าเส้น มางานแบบนี้แถมยังอุตส่าห์แต่งตัวให้เข้าธีมอีก

แปลก ๆ ว่ะ

"ไม่มีอะไร" ก็แค่อยากมาดูอะไรสนุก ๆ อย่างพวกปีศาจชั้นต่ำที่จะออกมาล่าเหยื่อในคืนนี้ ถ้าให้เดาเหยื่อที่ว่าก็คงจะวนเวียนอยู่ในงานนี้แหละ เพราะมันง่ายต่อการหาที่สุดแล้ว

มนุษย์ที่กำลังเมามายน่ะ เป็นเหยื่อที่นิ่มที่สุด ง่ายต่อการสูบพลังมากที่สุด

"เหรอวะ ว่าแต่วันนี้มึงแต่งตัวเป็นไรเนี่ย" ฮ่าวเซวียนเอ่ยถาม

วันนี้ตัวเขาเองน่ะแต่งแบบสิ้นคิดโคตร ๆ ก็คือการเดินเข้าร้านแต่งหน้าแล้วบอกช่างว่าวาดแผลเป็นพาดหน้าข้างซ้ายให้หน่อย ส่วนไอ่เฉินก็พาดขวา ง่าย ๆ สะดวก และไม่ต้องคิดไรมาก

"ไม่รู้" บอกว่ากำลังแต่งเป็นมนุษย์อยู่ก็คงจะฟังดูตลกพิลึกนะ

แต่อย่างเขาก็ถือว่าแนบเนียนกับมนุษย์อยู่มาก ทั้งยังสร้างกลิ่นที่คล้ายคลึงกับมนุษย์เพื่อเอาไว้ตบตาปีศาจด้วยกันเองได้

เพราะฉะนั้นวันนี้จะไม่มีปีศาจตนไหนรับรู้ได้ถึงการมีอยู่ของเขาแน่นอน

นอกจากว่าจะเป็นบาปทั้งเจ็ดล่ะนะ

แต่ผู้สูงส่งปานนั้นก็คงจะไม่มาเล่นอยู่แถวนี่หรอก

"กูล่ะหนักใจกับมึงจริง ๆ" ถ้าพูดประโยคยาว ๆ กับคนอื่นนอกจากพ่อบ้านมันจะตายรึไงวะ

"..." สุดท้ายแล้วฮ่าวเซวียนก็ถูกเมินไปอีกครั้ง

ช่างแม่งละกัน เขาปลงแล้ว

.

คนร่างบางนั่งอยู่ที่โต๊ะริมสุด หลบหลีกจากสายตาผู้คน

ผ้าเช็ดหน้าผืนน้อยถูกยกขึ้นมาปิดจมูกเพราะกลิ่นเหม็นคาวของมนุษย์และกลิ่นปีศาจตีกันมั่วซั่วไปหมด

เวียนหัวชะมัด

สายตากลมสอดส่องมองเหยื่อในค่ำคืนนี้ไปเรื่อย ๆ ถ้าน่าสนใจหรือถูกใจมากเขาจะเข้าไปทำความรู้จัก แต่ถ้าแค่พอได้เขาก็คงจะแค่ตามกลับบ้านแล้วเข้าฝันเอา

ไม่มีใครถูกใจเขาเลย ไม่ว่ามนุษย์คนไหนก็เหม็นเหมือน ๆ กันไปหมด ที่กลิ่นดีขึ้นมาหน่อยก็คงจะเป็นพวกปีศาจ แต่ก็นั่นแหละจะให้สูบพลังจากปีศาจด้วยกันก็คงไม่ใช่เรื่อง

มีมนุษย์เพศผู้เข้ามาตีสนิทเขาอยู่หลายคนเหมือนกันตั้งแต่เข้ามาที่นี่

วันนี้เขามาเล็งเพศเมียนะ ทำไมถึงมีแต่พวกนี้เข้าหาก็ไม่รู้

ขณะที่ร่างบางกำลังนั่งท้าวคางด้วยความเบื่อหน่ายก็มีกลิ่นหอมจาง ๆ ลอยมาตามลม

พอมองไปตามกลิ่นนั่นก็สบตาเข้ากับมนุษย์เพศผู้คนหนึ่ง ที่มองมาจากโซนวีไอพี

มนุษย์รึเปล่า? กลิ่นก็คลายคลึงมนุษย์ แต่พอได้กลิ่นที่ลอยมาตามลมก็ไม่เหม็นคาวเหมือนมนุษย์นะ หรือว่าจะเป็นพวกคนดีแบบสุด ๆ ที่ไม่น่าจะหาได้ในพื้นที่แบบนี้

ในเมื่อฝ่ายนั้นส่งสายตามาเซียวจ้านก็ส่งสายตากลับอย่างไม่ยอมแพ้ มองจากตรงนี้ไม่สามารถกะขนาดตัวของอีกฝ่ายได้เลย

ถ้าเลือกแล้วเขาจะกดมนุษย์นั่นได้รึเปล่า ถ้าพลาดขึ้นมาไม่ใช่ว่าจะโดนเจอแล้วก็เสียเหยื่อตัวหอมไปฟรี ๆ หรอกนะ

สบสายตากันมาสักพักก็เหมือนว่าจะมีมนุษย์เพศหญิงเข้าไปทักทายที่โต๊ะอีกฝ่าย

ผู้หญิงคนนั้นก็น่าสนใจนะ แต่เหม็นคาวไปหน่อยเขาทนกลิ่นได้ไม่นานแน่ ๆ

คิดได้แบบนั้นเซียวจ้านก็ละสายตาออกจากคนตัวหอมกวาดสายตามองไปรอบ ๆ งานอีกครั้ง

"สวัสดีค่ะ" ร่างบางนั่งมาสักพักก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทาย

"สวัสดีครับ" เมื่อได้ยินเสียงเอ่ยทักร่างบางก็หันไปเอ่ยตอบรับพร้อมกับส่งสายตายั่วเย้าเบา ๆ

กลิ่นไม่ค่อยเหม็นคาวนะ คงจะพอได้อยู่

แต่ถ้าเทียบกับคนตัวหอมเมื่อกี้แล้ว ยังห่างอีกหลายขุม ถ้าวันนี้เขาไม่เจอผู้ชายคนนั้นก่อนเขาอาจจะเลือกเธอ

"ขอนั่งด้วยคนได้ไหมคะ"

"ได้ครับเชิญเลย" ว่าพร้อมกับผายมือน้อย ๆ

"มาคนเดียวเหรอคะ" สาวเจ้ายังคงเอ่ยบทสนทนาต่อ

ผู้ชายคนนี้น่าสนใจมาก มองมุมนึงก็หล่อจนต้องยอมสยบแทบเท้า แต่หากมองอีกมุมก็สวยจนผู้หญิงอย่างเธอต้องอาย

ดูดีจนเกินมนุษย์ไปหน่อยไหม

"ใช่ครับ" ไม่ค่อยอยากคุยเท่าไหร่เลย เขาอยากไปหาคนตัวหอมแล้ว

รู้งี้ลุกไปตั้งแต่เมื่อกี้ก็ดี

"คุณแต่งตัวเป็นอะไรเหรอคะ" เธอว่าพร้อมกับกวาดสายตามองเขาไปด้วย

บนหัวของคนตรงหน้าเธอมีเขาเล็ก ๆ อยู่คู่หนึ่ง แถมด้านหลังก็ยังมีปีกค้างคาวอีก

ไม่รู้สิ มันชวนให้รู้สึกน่าค้นหา น่าหลงไหลยังไงไม่รู้

"อินคิวบัสน่ะ เป็นปีศาจแห่งราคะ อยากจะลองดูไหมครับ" เขาไม่ได้แต่งตัวอะไรนะ ก็แค่พลังใกล้หมดของพวกนี้เลยโผล่ออกมาเอง

"คุณล่ะครับแต่งเป็นอะไร"

"เป็นแวมไพร์ค่ะ"

หือ? เขาว่าผู้หญิงคนนี้อาจจะเข้าใจอะไรบางอย่างผิดไปนะ ตอนนี้เธอไม่ได้แต่งเป็นแวมไพร์ เธอน่าจะแต่งเป็น อืม...

เขาขอตั้งชื่อใหม่เป็นผีหน้าลอยลิปเลอะก็แล้วกัน คงเป็นผีที่ได้รับความนิยมแพร่หลายในหมู่มนุษย์สินะ

"ปีศาจแห่งราคะเหรอคะ ฉันเคยได้ยินแต่ซัคคิวบัสนะ"

"เผ่าพันธุ์เดียวกันครับ แยกแค่ชายกับหญิง"

"อ๋อค่ะ"

"คุณอยากดื่มอะไรไหม เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง"

"อ่า เอาค็อกเทลเบา ๆก็ได้ค่ะ"

เมื่อได้ยินแบบนั้นปีศาจตัวน้อยก็หันไปเอ่ยเรียกพนักงานเพื่อสั่งเครื่องดื่มทันที

รีบดื่มแล้วก็รีบลุกออกไปจากโต๊ะเขาสักที ถ้าอยู่ ๆ ปีกเขาขยับแล้วขยายใหญ่ขึ้นก็ขอให้รู้ไว้เลยว่าพลังหมดจนคงร่างมนุษย์ไม่ได้แล้ว

ถ้าหน้ามืดมาก ๆ เขาสามารถฆ่าผู้หญิงตรงหน้าแล้วดูดวิญญาณได้เลยนะ

อาจจะได้พลังไม่มากเท่าเสพสังวาสจนตายแต่ก็น่าจะพอคืนร่างมนุษย์ได้สักหนึ่งวัน

ถึงตอนนั้นค่อยหาเหยื่อใหม่ ถ้าผู้หญิงคนนี้ยังไม่หยุดทำตัวน่ารำคาญ

เขาฆ่าเธอแน่ ๆ

ดวงตากลมฉายแววประกายเย็นชาวาบผ่านก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็ว

แต่เพียวเท่านั้นก็ทำเอาคนร่วมโต๊ะอย่างเธอขนลุกซู่ไปหมด

นั่งลุกลี้ลุกลนไม่กล้าทำอะไรอยู่สักพัก ก่อนจะหันไปเจอเพื่อนที่มาด้วยกันกวักมือเรียก

"เอ่อ..คือ..ฉันขอไปหาเพื่อนก่อนนะคะ"

"ครับ เชิญเลย" ร่างบางเอ่ยพร้อมกับส่งยิ้มให้บาง ๆ

ไปได้สักทีนะ

พอได้นั่งคนเดียวก็ถึงได้รับรู้ว่าพลังของเขามันจะหมดถึงขั้นแทบจะขยับตัวไม่ได้แล้ว ไม่มีแรงเลยทำยังไงดี

ก็ยอมรับแหละว่าส่วนหนึ่งก็คือยังทำใจออกล่ามนุษย์ไม่ได้

คิดไปคนร่างบางก็ก้มหน้าลงแนบกับโต๊ะน้อย ๆ ราวกับคนเมาทั้งที่ยังไม่มีแอลกอฮอลล์เข้าปากสักแก้ว

ฟังดูเสียศักดิ์ชะมัด อายุขนาดนี้แล้วยังไม่เคยออกล่ามนุษย์เลย ท่านพ่อต้องโกรธเขาแน่ ๆ

อือ ก็มนุษย์มันเหม็นนี่ แล้วก่อนที่จะขึ้นมาโลกมนุษย์เขาก็ไม่ต้องหาพลังเองด้วย เพียงแค่อยู่ใกล้ ๆ ท่านพ่อก็มีพลังพอใช้จนไม่ต้องทำอะไรเลย

อยากกลับโลกปีศาจแล้ว

เมื่อไหร่ประตูจะเปิดสักที

แล้วคนที่ท่านพ่อให้ตามหาทำไมไม่เจอสักที กะอีแค่แวมไพร์เลือดบริสุทธิ์

คู่ชะตาเหรอ เหอะ แค่คิดก็ตลกแล้ว คนละเผ่าพันธุ์กันแบบนี้ชะตามันจะเชื่อมกันได้ยังไง

เขาเบื่อโลกนี้เต็มทนแล้ว

อินคิวบัสตัวน้อยที่แนบใบหน้าลงกับโต๊ะจนแก้มย้วยไปหมด เรียกความสนใจจากผู้ชายในงานได้เป็นอย่างดี

'มึงว่าคนนั้นเป็นไง'

'กูว่าเด็ดว่ะ'

'ใส่เชิ้ตขาวติดกระดุมยันเม็ดบ่นสุด มึงมองยังไงว่าเด็ดวะ' มองยังไงก็ไม่ต่างกับพวกพนักงานเงินเดือนที่มากินเหล้ายอมใจสักนิด

อ่อ เป็นพนักงานที่เพิ่มด้วยออพชั่นเขาและปีก

ปีก..ที่ทะลุออกมาจากเสื้อและขยับไปมา

เดี๋ยวนะ!!

'ไปไหนไหนมึงบอกไม่เด็ดไง'

'ใครบอกมึง'

'โห่~~~~'

ปึก!!

"เฮ้ย!!!" เสียงของมนุษย์คนหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับเสียงตบโต๊ะที่ร่างบางนอนแนบหน้าอยู่อย่างรุนแรง

เหม็นแล้วยังเสียงดังอีก

น่ารำคาญ

"ขอดูปีกหน่อยดิ!!!" ว่าพร้อมกับทำท่าจะเอื้อมมือเข้าไปดึงปีกค้างคาวที่ติดอยู่ด้านหลัง ของคนร่างบาง

"จะทำอะไร" แต่ยังไม่ทันได้ขยับมือไปไหนก็ถูกกระชากแขนเสื้อเอาไว้เสียก่อน

กระชากจริง ๆ

กระชากระดับที่ว่าตัวปลิวแทบจะล้มลงกับพื้นเลย

"ยุ่งไรวะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับมึง"

"ยุ่งได้ เพราะเรื่องปีกของฉันก็ไม่เกี่ยวกับนายเหมือนกัน" เจ้าคนตัวหอมน่ารักจัง มาช่วยเขาด้วย

อือ..ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งหอม

หอมจนคนร่างบางหน้ามืด ขยับแขนเข้ากอดที่เอวของคนตัวสูงโดยไม่คิด

ไม่ไหวแล้ว พลังของเขาหมดแล้ว

ราวกับคนร่างสูงรับรู้ได้ถึงอาการของปีศาจที่กำลังจะคืนร่างจึงได้แต่ถ่ายทอดพลังบริสุทธิ์ให้แก้ขัดไปก่อน

คืนร่างกลางร้านแบบนี้เรื่องมันจะยุ่งยากไม่รู้หรือยังไง

"อะไรวะ! ยุ่งไม่เข้าเรื่อง" ชายที่ตบโต๊ะเมื่อสักครู่กล่าวโวยวายขึ้นเสียงดัง จนทำให้โต๊ะรอบ ๆ เริ่มหันมาสนใจ

"..." คนร่างสูงไม่เอ่ยตอบทำเพียงแค่สบสายตานิ่ง ๆ เท่านั้น

ถึงแม้ตอนนี้ตาเขาจะไม่ได้เป็นสีแดงเหมือนปกติ แต่ด้วยอำนาจตามธรรมชาติของเผ่าพันธุ์ อย่างไรเสียปีศาจชั้นต่ำสุดก็ยังเหนือกว่ามนุษย์ธรรมดาอยู่มากทีเดียว

แล้วเลือดบริสุทธิ์ชั้นสูงอย่างเขาเล่า สะกดมนุษย์เพียงเท่านี้ก็ไม่อาจนับเป็นอะไรได้

ผู้ชายคนนั้นนิ่งเงียบ ก่อนจะเดินออกไปด้วยอาการเหม่อลอย

จัดการมนุษย์ได้แล้วก็ต้องมาจัดการปีศาจ

อินคิวบัสตัวน้อยนี่มันอะไร

บนตัวของคนร่างบางเจือไปด้วยกลิ่นอายพลังที่แข็งแกร่งจนกลบกลิ่นจริง ๆ ของเจ้าตัวไปจนหมด

กลิ่นแบบนี้ เดาไม่ผิดน่าจะเป็นของแอสโมดิวส์

ลูกชายเหรอ

ทำไมเขาถึงรู้น่ะเหรอ ก็ถ้าหากเป็นปีศาจบำเรอกามคงจะไม่มานั่งพลังหมดจนคืนร่างกลางที่สาธารณะแบบนี้หรอก จริงไหม

"เดินไหวไหม" เห็นแก่ที่เป็นปีศาจด้วยกันจะช่วยสักครั้งก็ได้

"อือ ช่วยเราด้วย อ่าห์ เราอยาก อ๊ะ ช่วยเราด้วย" ใครสอนให้พูดขอร้องไปครางไปแบบนี้

ตอนนี้ร่างกายของอินคิวบัสหนุ่มร้อนราวกับถูกไฟลน

ไม่ไหว กลิ่นของผู้ชายนี้มีผลกับเขามากเกินไป

"ถามว่าเดินไหวไหม"

"มะ...อ๊า ไม่ไหว" ร้อง ร้องเข้าไป

มันน่าตีไหมเนี่ย เป็นอินคิวบัสที่หมดสภาพจริงนะ ก็พอรู้อยู่บ้างว่าร่างกายของอินคิวบัสจะมีความอยากในกามตลอดเวลา แต่ไม่เคยเห็นตอนพลังหมดแล้วสติหลุดหน้ามืดขนาดนี้นี่

เดี๋ยวเขาจะทำตัวเป็นปีศาจที่ดีช่วยเหลือเองก็แล้วกัน

ฮึบ!

เมื่อคิดได้แบบนั้นก็ยกคนร่างบางขึ้นมาในอ้อมแขนได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะเดินดุ่ม ๆ ออกไปจากผับโดยไม่สนใจบอกกล่าวกับทั้งนั้น

แต่วางเงินค่าน้ำผลไม้ที่โต๊ะของคนร่างบางแล้วนะ

น้ำผลไม้จริง ๆ ไม่รู้คิดอะไรอยู่มาผับแต่มานั่งดื่มน้ำผลไม้

เด็กน้อยจริง ๆ เลย

"อ่าว ไอ่เซวียน ไมมึงนั่งคนเดียววะ" หนีไปหลีสาวแปปเดียวทำไมเพื่อนหายวะ

"เออ กูว่านะไอ่สองคนนั่นแม่งเทแน่ ๆ ให้กูเดานะ ตอนนี้ไอ่ปินกำลังปั่นงานจารย์เถิก ส่วนไอ่เฉิงก็ไปกับผัวมัน" นัดทีไรไม่เคยครบองค์สักที

"แล้วนี่ไอ่อี้ป๋อไปไหน" เข้าห้องน้ำเหรอวะ หายหน้าหายตากันหมด

"ออกไปละ"

"ห๊ะ? ไปไหน"

"ไม่รู้ อุ้มผู้ชายสวย ๆ มีเขามีปีกไปด้วย" ฮ่าวเซวียนเอ่ยตอบด้วยความเบื่อหน่าย

"เห้ย! ไม่ได้ดิ! กูยอมไม่ได้!" เขาไม่ยอมแพ้คนมนุษย์สัมพันธ์ติดลบแบบหวังอี้ป๋อแน่!

"วันนี้กูต้องได้สาวกลับบ้าน! ไปละ" ว่าแล้วก็สะบัดตูดเดินหนีออกไปหลีสาวที่เดิมอีกครั้ง

คนที่เขาเล็งไว้ยังไม่มา คนอื่นไปก่อนก็ได้

ทำไมวะพระเจ้า

ทิ้งกูไว้กับใครก็ได้ แต่ทำไมต้องทิ้งไว้กับคนน่ารำคาญแบบไอ่อวี้เฉินด้วยวะ

"โว้ย!!"

กลับบ้านไปหาเมียดีกว่า!!

.

"อือ" คนตัวบางส่งเสียงในลำคอเบา ๆ มือเล็กนั่นก็ลูบไล้ไปตามร่างกายส่วนบนของคนร่างสูงจนทั่ว

ก็ยังดีที่ไม่ได้ถอดเสื้อเขาตรงนี้

"เอ่อ..ไอ่หนุ่ม ลุงว่าแฟนเอ็งไม่น่าไหวนะ" คนขับแท็กซี่เอ่ยทักขึ้น

ก็เห็นไอ่หนุ่มนี่นั่งนิ่งมานาน แฟนเป็นถึงขนาดนี้ ถ้าจะไม่ช่วยเขาก็สงเคราะห์ให้ได้นะ

หน้าก็สวยหุ่นใต้เชิ้ตขาวและกางเกงสแล็คดำก็สวย แถมยังยั่วขนาดนี้

ไม่ติดอะไรเลย แค่เอ่ยปากเขาก็สามารถจอดรถแล้วช่วยตรงนี้ได้เลยนะ

ไม่ใจร้ายเหมือนแฟนหนูแน่นอน

"..." ร่างสูงไม่เอ่ยตอบสิ่งใด เขาทำเพียงแค่ยกแขนขึ้นกอดประคองร่างบางให้นั่งดี ๆ เท่านั้น

"อือ หอม" คนร่างบางเอ่ยเสียงอ่อนราวกับกับคนล่องลอย

"ร้อน..อา..ร้อน"

"แร่งแอร์ให้หน่อย" เป็นคนร่างสูงเองที่เอ่ยปากขอคนขับแท็กซี่

"จะถึงบ้านแล้ว" ใจเย็นไว้ก่อนล่ะเจ้าปีศาจหน้ามืด

"เสื้อผ้าสมัยนี้มันไปไกลเหมือนเนาะ ปีกของไอ่หนูนี่เหมือนจริงมากแถมยังขยับได้อีก" ลุงคนขับเอ่ยขึ้นราวกับชวนคุย

ไม่เคยรู้มาก่อนว่าในเมืองใหญ่แบบนี้จะมีเส้นทางเปลี่ยวแถมยังเป็นป่าทึบแบบนี้อยู่อีก

บ้านของไอ่หนุ่มนี่อยู่แถวนี้จริง ๆ เหรอ

"ถึงแล้ว" ในที่สุดรถที่เคลื่อนตัวมานานก็หยุดลง

คนร่างสูงไม่ได้เอ่ยสิ่งใดตอบกลับ มือหนาดึงเงินออกมาจากกระเป๋าสองพันยื่นให้คนขับรถทั้งหมด แล้วอุ้มคนร่างบางออกมาโดยไม่รอเงินทอน

"โอ้! ไอ่หนุ่มขอบคุณมาก!" คุ้มแล้วโว้ย

แหม่ แต่ถ้าให้คุ้มกว่านี้ก็คงจะได้แอ้มไอ่หนูขี้ยั่วนั่นสักนิดสักหน่อย

สวยขนาดนั้นไม่น่ารีบมีแฟนเลย

"อือ...เรา..เราอยาก อ๊า" ปีศาจตัวน้อยพูดขึ้นพร้อมกับปิดตัวไปมาในอ้อมแขนของมนุษย์(?)ตัวหอม

กลิ่นจริงของคนตัวบางเริ่มแผ่ออกมาให้ได้กลิ่นบ้างแล้ว

แล้วมันก็ดันหอมมากจนกระตุ้นสัญชาตญาณบางอย่างของคนที่กำลังอุ้มอยู่เสียด้วย

ตอนนี้คงจะไม่ใช่แค่อินคิวบัสแล้วล่ะที่ไม่ไหว เพราะคนอุ้มเองก็จะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน

ทำไมกลิ่นถึงกระตุ้นเขาขนาดนี้ กลิ่นของปีศาจชั้นต่ำกว่าจะไม่มีผลนี่

ทำไมกลายเป็นแบบนี้วะ!

ปึก!

พอมาถึงห้องนอนแล้วร่างสูงก็โยนปีศาจตัวหอมลงเตียง ก่อนจะตามไปคร่อมทับด้านบนอย่างรวดเร็ว

กลิ่นมันมาจากตรงไหน

เมื่อคิดสงสัยก็ต้องหาคำตอบ

"อื้อ" เสียงร้องด้วยความพึงใจดังขึ้นจากร่างบางที่ถูกปลายจมูกโด่งไล้ไปทั่ว

เริ่มจากคอที่น่าจะถูกต้องมากที่สุด แล้วก็ใช่จริง ๆ

กลิ่นยั่วเย้าตีเข้ากระแทกจมูกจนปีศาจหนุ่มต้องรีบถอยห่าง

ไม่ได้ ห้ามกัดปีศาจด้วยกันเอง

เมื่อสัมผัสแผ่วเบาละหายไปก็เหมือนว่าเซียวจ้านจะได้สติขึ้นมาเล็กน้อย

ทำไมตอนนี้เขาอยู่ข้างล่าง ไม่ได้ จะดูดพลังต้องอยู่ข้างบน

เมื่อนึกถึงคำสอนของคนเป็นพ่อออกคนร่างบางก็พลิกตัวขึ้นมาคร่อมอยู่ด้านบนแทน

จากนั้นก็ทำให้หลับ

ทำยังไงอ่า

"หลับสิ หลับเร็ว เดี๋ยวเซียวจ้านจะดูพลังนะ" พูดไปก็สบตากับดวงตาคมด้านล่างไปด้วย

ไม่ยอมหลับเหรอ งั้นดูดพลังจากตัวจริงก็ได้

จุ๊บ

ปากอิ่มก้มลงประกบกับริมฝีบางของร่างหนา คิดไว้ว่าจะเป็นจุมพิศอันดูดดื่ม แต่พอนึกขึ้นได้ว่าอีกฝ่ายเป็นมนุษย์ก็ดันรู้สึกพะอืดพะอมจนต้องรีบถอนออก

เขายังทำใจไม่ได้

ถึงแม้ใจจะต่อต้าน แต่ร่างกายกลับไม่ไปด้วยกัน

สะโผกผายนั่งลงทับกลางตัวของคนด้านล่าง ขยับส่ายไปมายั่วเย้า จนเริ่มรับรู้ได้ถึงบางสิ่งที่ดุนดันอยู่ด้านใต้

อือ

ไม่เอา ไม่อยากได้มนุษย์

จะเอาพลัง

แต่ไม่อยากอยู่ใกล้มนุษย์

ฮือออ ไม่ไหว อะไรไม่รู้

ในขณะที่จิตใจกำลังต่อสู้กันไปมา ร่างกายกลับเริ่มขยับถอดเสื้อผ้าของคนร่างสูงทีละนิด

แม้จะผ่านไปเพียงครู่เดียว แต่กลับยาวนานเหลือเกินในความคิดของคนร่างสูง

ถ้าไม่ทำเขาจะทำเอง

สุดท้ายร่างแกร่งก็พลิกตนเองขึ้นมาอยู่ด้านบนอีกครั้ง

ถอนเสื้อผ้าของตนและอีกฝ่ายออกจนหมด ก็มองเห็นเป็นร่างขาวเนียนตาที่ตอนนี้เป็นสีระเรื่อยไปทั้งตัว

นิ้วแกร่งไล้ไปมาก่อนหยุดลงที่ยอดอกสีอ่อนน่ารักน่าชัง

"อ๊า" เมื่อสะกิดปลายนิ้วก็ได้รับเสียงตอบรับจากร่างบางเป็นอย่างดี

ลูบไล้จนพอใจถึงได้ก้มลงไปลิ้มรสหวาน มอบสัมผัสเสียดเสียวที่ยอดอก กระตุ้นให้ปีศาจกระหายพลังเด้งตัวขึ้นด้วยท่วงท่าน่าอาย

"อ๊ะ อา อ๊า อือ" ยิ่งร้องครางสัมผัสที่ได้รับก็ยิ่งรุนแรงขึ้นจนหัวโล่งไปหมด

รับรู้ถึงเพียงพลังที่ค่อย ๆ ไหลเข้าร่างเท่านั้น

ลิ้นร้อนละออกจากอกที่ตอนนี้แดงช้ำไปทั้งสองข้าง ขยับขึ้นไปมอบรสจูบร้อนแรงให้กับปากอิ่ม

จุ๊บ จุ๊บ อือ

ยิ่งรับรู้ได้ถึงลิ้นเล็กที่พยายามแข่ง จูบก็ยิ่งร้อนแรงขึ้นไปอีก

เสียงน่าอายดังขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมกันกับนิ้วแกร่งที่แอบขยับสอดเข้าไปที่ช่องทางด้านหลัง

"แฉะหมดแล้วนะ"

"อ๊า อ๊ะ ยะ..หยุด หยุด อ๊า!!"

เมื่อนิ้วแรกผ่านเข้าไปได้ก็เริ่มเพิ่มเข้าไปจนครบทั้งสามนิ้ว

"อ๊าาา!!!?

"หืม ตรงนี้เหรอ" เมื่อรับรู้ได้ถึงแรงบีบรัดก้ยิ่งสะกิดเข้าไปที่จุดเดิมรัว ๆ จนคนร่างบางตัวอ่อนไปหมด

นิ้วแกร่งขยับเข้าออกเน้นย้ำที่จุดกระสั่นอยู่สักพัก จนตนเองเริ่มไม่ไหวก็ถอนนิ้วออกแล้วเปลี่ยนเป็นแท่งร้อนที่กำลังขยายตัวอย่างเต็มที่แทน

"อ๊า!!!" เพราะอีกฝ่ายสอดเข้ามาในทีเดียว ทำให้คนร่างบางจุกในท้องไปหมด

"มะ..อ๊า..ไม่ ไม่เอา อื้อ!!" เมื่อเห็นว่าอินคิวบัสตัวน้อยพร้อมแล้วก็เริ่มขยับตัวทันที

"อือ..อ้ะ อ้ะ อ๊า" ยิ่งมีเสียงตอบรับ แรงกระแทกที่ด้านหลังก็ยิ่งเพิ่มขึ้นจนสะท้านไปหมด

"อ๊ะ อา อ๊ะๆๆๆ อะ..อีก เอาอีก อ๊าาาา" แต่ตามธรรมชาติของเผ่าพันธุ์ ปีศาจแห่งราคะไม่เคยพอกับรสรักเพียงเท่านี้อย่างแน่นอน

เมื่อได้ยินคำร้องขอนั่นตาคมก็วาวโรจน์ จับพลิกตัวคนร่างบางให้นอนคว่ำทั้งที่ยังไม่ได้ถอนแท่งร้อนออกจนสุด

"อ๊าาา อา" มือเรียวจิกไปกับหมอนใบใหญ่จนแทบจะขาดออกจากกัน

ไม่ ไม่ไหว มาก มากเกินไป

ท่านี้มันลึกไป ไอ่แท่งบ้านั่นมันก็ใหญ่อยู่แล้วยิ่งแบบนี้ก็ยิ่งลึกจนจุกไปหมด

"อ่าห์ เรียกชื่อผมสิ" เมื่อออกคำสั่งแล้วก็ผ่อนแรงลง ทำเอาคนร่างบางต้องส่ายสะโพกเพื่อเรียกร้อง แต่เอวคอดที่ถูกจับไว้แน่นนั่นก็ไม่ได้อำนวยความสะดวกมากนัก

"มะ..ไม่ อ๊า!! อา อา ยะอย่าหยุด อื้ออ"

"ไม่พูดเหรอครับ หืม"

"อ๊าาา อีก แรงอีก อื้อ!!"

"เราบอกว่าอย่าหยุดไง!!" ร่างบางหันมาโวยวายเมื่อคนด้านหลังหยุดขยับไปเสียดื้อ ๆ

"ก็บอกให้เรียกชื่อ" เขาก็จะไม่ไหวแล้วแต่เด็กดื้อที่ไม่ยอมทำตามคำสั่งก็ต้องโดนลงโทษ

มือแกร่งละออกจากเอวบางไปยังฐานปีกตอนนี้คืนรูปเดิมจนแผ่ลงจนแทบจะคลุมเตียงได้หมด

พวกมีปีกจะมีจุดอ่อนที่ฐานปีกนี่ เท่าที่เคยได้ยินมา

"อ๊าาาา" เป็นอย่างที่เขาว่ากันจริง ๆ

ยิ่งเมื่อลูบวนไปเรื่อย ๆ ช่องทางก็ยิ่งบีบรัด ยิ่งผลิตสารหล่อลื่นออกมาจนแฉะไปหมด

"ว่าไง ไม่เรียกชื่อก็ค้างอยู่อย่างนี้แหละ ไม่เอาออกนะ อยู่กันไปทั้งคืนก็ไหว" ไม่ไหวหรอก พูดขู่ไปงั้นเอง

"อือ...ก็เราไม่รู้ชื่อ!!"

เออว่ะ จริงด้วย

"หวังอี้ป๋อ ไหนลองเรียกอี้เกอหน่อยสิ" ออกคำสั่งไปก็เริ่มเพิ่มแรงขยับขึ้นอีก

ทำเอาคนร่างบางเสียดเสียวจนแข้งขาอ่อนแรง ไม่สามารถตั้งตัวคุกเข่าบนเตียงได้

ไม่วายต้องเดือดร้อนคนร่างสูงมาช่วยยึดเอวไว้อีกครั้ง

"อะ..อี้..อี้เกอ อ๊า!!!! อ๊ะๆๆๆ อีก..อื้อ แรง แรงอีก"

ใครสอนให้เรียกชื่อแล้วรัดแน่นขนาดนี้!

"ไหน แล้วปีศาจน้อยชื่ออะไร"

"ซะ..เซียว..เซียวจ้าน อ้าาา" เมื่อบอกชื่อตนเองเสร็จร่างบางก็ปลดปล่อยออกมาด้วยความสุขสม

"อะ..อ้ะ ไม่..ไม่ หยุด ไม่ไหว ไม่ไหว อ๊า อ้ะๆๆ" แต่ยังไม่ทันได้พักก็ต้องถูกกระตุ้นขึ้นมาอีกครั้งจนคนร่างบางร้อนเร่าไปทั้งตัวไม่รู้จบ

"อย่ารีบ..อึก อย่ารีบสิ"

"คืนนี้ยังอีกยาวเลยนะครับ"

กลิ่น!! กลิ่นแบบนี้!!

"วะ..แวมไพร์ นายไม่ใช่มนุษย์ อ๊า!"

พึ่งจะรู้เหรอเนี่ย

"พึ่งรู้เหรอครับ งั้นขอดูดเลือดสักหน่อยนะครับ จะได้มีแรงอยู่กันยาว ๆ "

"อ๊า อ้ะๆๆ พอ..พอแล้ว อ๊าาา อี้เกอ อี้เกอ"

"อ๊าส์"

"คุณเซียวจ้านไม่มาทำงานแล้วเหรอครับท่านประธาน" เจ้าคนน่ารักของเขาไม่มาทำงานได้เกือบอาทิตย์แล้ว

"อ๋อ นางฟ้าน้อยลาออกแล้วนะ" พอเจอคู่ชะตาก็โดนแฟนเด็กลากกลับโลกปีศาจไปแบบงง ๆ

อะไรก็ไม่รู้ วุ่นวายกันไปหมด

"ห๊ะ! ลาออก ลาออกไปไหน"

"เรื่องส่วนตัวนะ ไม่ต้องรู้ทุกเรื่องหรอก"

พนักงานคนอื่นต่างก็รีบก้มหน้าลงปิดบังเสียงหัวเราะกันจนหมด

เหมือนโดนตบหน้าด้วยคำว่าเสือก

แตกละเอียกขนาดนี้หมดไม่รับเย็บนะจ้ะบอกเลย

"เอ่อ...คือ คนหล่อ ๆ ที่ชื่อหวังอี้ป๋อหายไปไหนแล้วเหรอคะ"

"ลาออกแล้ว แล้วก็ไม่ต้องถามมาก"

"เออลาออกเข้าใจ๊!"

"ไปบอกต่อ ๆ กันเองด้วย ขี้เกียจตอบคำถาม"

ไอ่ที่โดนพูดถึงน่ะมันก็ไปกับเมียไง พวกเพื่อนลูกกระจ๊อกเลือดผสมอย่างพวกเขานี่ที่ต้องคอยนั่งตอบคำถาม

"เมื่อไหร่กูจะได้กลับบ้างวะ"

"ก็หาคู่ให้เจอ"

"ก็วันนั้นกูจะเจอแล้วพวกมึงก็เทกูอ่ะ!!"

"แล้วนี่ไอ่เฉิงไปไหน สายอีกแล้วเหรอวะ"

"เมื่อวานมันอัพสตอรี่อยู่กับผัว วันนี้คงไม่มาเรียน"

"เพื่อนแม่งแรดว่ะ "

"เดี๋ยวกูก็ใกล้จะได้กลับละ"

"เหยดดดด ไอ่ปิน อย่างมึงน่ะเหรอ"

"เหอะ รอแค่น้องเขาตอบรับก็ได้กลับแล้ว"

"มึงอ่ะ ไอ่เซวียน"

เออจริงด้วย ไอ่เซวียนมีแฟนคนแรกของกลุ่มเลยนี่หว่า

"เขาไม่ใช่คู่กูว่ะ"

"พอละกูไม่อยากรู้ แค่ฟังก็รู้สึกยุ่งยาก น่ารำคาญ"

"เออ"

"อยากกลับบ้านโว้ย!!!"

//ทดสอบแต่งคัทแบบร้าย ๆ อุก้ากกกกก

หวีดเมร้ามรอยกัลดั้ยที่ #คฟบคือคุณแฟนบอย นะค้าบ

ไว้เจอกันที่ตอนหลักจ้าาาา